Μήνες περίμενα με χαρά την μέρα αυτή που επιτέλους έφτασε. Η ημέρα που καθαρίζουμε τις ακτές και τους βυθούς μας, σε παγκόσμιο επίπεδο. Η γνωστή πλέον περιβαλλοντική δράση Let’s do it World! πραγματοποιείται τα τελευταία χρόνια και αποκτά ολοένα και περισσότερους εθελοντές (ευτυχώς).

Σηκωθήκαμε νωρίς το πρωϊ, στίψαμε στα γρήγορα έναν χυμό πορτοκάλι και κατευθυνθήκαμε πρός το σταθμό, όπου το τρένο θα μας οδηγούσε ακριβώς στην παραλία που η ομάδα δράσης και εθελοντισμού Patrinistas μας είχε δώσει το σημείο συνάντησης. Η μητέρα μου και εγώ φτάσαμε από τους πρώτους εκεί και αφού χαιρετίσαμε τους οργανωτές, φορέσαμε το μπλουζάκι που μας παρείχε η εταιρία Titan, βάλαμε γάντια εργασίας, πήραμε και από μία τσουγκράνα και χωριστήκαμε. Ως πάλαι ποτέ πρόσκοπος, αναζήτησα την ομάδα των ναυτοπροσκόπων του 6^ου συστήματος Πατρών, αλλά πρίν ακόμα αυτοί συγκεντρωθούν, είχα ήδη ξεκινήσει να οργώνω την περιοχή που διάλεξα. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Αφού περπάτησα μία φορά την παραλία σε μήκος και παρατήρησα πού ακριβώς ήταν τα περισσότερα σκουπίδια, άρπαξα τη μαύρη σακούλα και δεν έχασα λεπτό.

Στις 11 παρά 20 ξεκίνησα. Το σημείο λοιπόν που διάλεξα ήταν ακριβώς μπρόστα από ένα παγκάκι που είναι τοποθετημένο μέσα ακριβώς στην αμμουδιά. Από τα χρόνια έχει θαφτεί σε μεγάλο ποσσοστό, αν και ακόμα μπορούν κάποιοι να καθήσουν και να…. μολύνουν το γύρω του χώρο! Ετσι λοιπόν, οργώνοντας με την τσουγκράνα, ξεθάβονταν δεκάδες γόπες , πακέτα από τσιγάρα, αναπτήρες, σκουριασμένα γκαζάκια, πλαστικά κύπελα από καφέδες, σκουριασμένα κουτάκια αναψυκτικών και φυσικά αναρίθμητα μπουκαλάκια από νερό. Αφού κάθησα και αφαίρεσα ένα-ένα τα καπάκια για να τα περισυλλέξω σε διαφορετική σακούλα,  ξεκίνησα προσεκτικά να σηκώνω τα υπόλοιπα σκουπίδια ένα-πρός-ένα.

Παράλληλα, άρχισα να φτιάχνω μία στοίβα από καλάμια, κούτσουρα και κλαδιά που κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος της αμμουδιάς. Χωρίς να το καταλάβω, είχα ήδη γεμίσει μία μαύρη σακούλα και τη μετέφερα (παρά το βάρος της) ώς το σημείο συνάντησης, ώστε σε επόμενη φάση να ξεχωρίσουμε τα ανακυκλώσιμα από τα μή.  Επιστρέφω στην περιοχή της εποπτείας μου και επεκτείνομαι. Τα περισσότερα σκουπίδια ήταν μισοθαμμένα, με αποτέλεσμα να λυγίζουν την τσουγκράνα μου, μέχρι που την έσπασαν….

Εβαλα στην καινούργια μαύρη σακούλα και το νέο μου «σκουπίδι» και συνέχισα με τα χέρια να ψαχουλεύω τα υπόλοιπα.. Σχετικά επικίνδυνο θα έλεγε κανείς, καθώς θα μπορούσε κάποιος (ή και εγώ) με την τεχνική αυτή να τρυπηθεί από αιχμηρό αντικείμενο και ακόμα χειρότερα από σκουριασμένο αιχμηρό αντικείμενο. Με λίγο ρίσκο τα κατάφερα και δεν είχα κάποιο δυστυχές συμβάν. Συνέχισα λοιπόν εγώ και οι υπόλοιποι να μαζεύουμε διάφορα σκουπίδια και να φτιάχνουμε όλο και μεγαλύτερη την στοίβα των ξύλων.

Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι έβρισκα όχι μόνο κάθε λογής πλαστικό-τσίγγινο πράγμα, αλλά και τα εξής απίστευτα για τα δεδομένα μίας παραλίας που εκεί όχι μόνο θα κάνουν μπάνιο άνθρωποι το προσεχές καλοκαίρι, αλλά αποτελεί και το φυσικό περιβάλλον συγκεκριμένης πανίδας και χλωρίδας. Συνολικά, τα πράγματα που μάζεψα και που με εξόργισαν πραγματικά ήταν:

1. Πιάτα
2. Προφυλακτικά
3. Παπούτσια (τουλάχιστον 5 ζεύγη αθλητικά, γούνινες παντόφλες, γόβες και παιδικά)
4. Σύριγγες
5. Πετονιές (στις οποίες μπορούν να παγιδευτούν μικρά ζώα και πουλιά και να πάθουν ασφυξία)
6. Λάστιχα (από ρόδες αυτοκινήτου)
7. Οικοδομικά υλικά (τσιμεντότουβλα, πλακάκια, κεραμίδια)
8. Παιδικά (πλαστικά) παιχνίδα
9. Γκαζάκια (δεκάδες)
10. Αναπτήρες (δεκάδες)
11. Πακέτα από τσιγάρα (δεκάδες)
12. Πλαστικές κούπες καφέ
13. Κουτάκια αναψυκτικών (δεκάδες)
14. Μπουκαλάκια νερού (δεκάδες)
15. Σχοινιά
16. Πλαστικοί σωλήνες (σε κομμάτια)
17. Μαντήλια, φουλάρια, υφάσματα

Συνεχίζοντας λοιπόν τις «ανασκαφές» έπρεπε να γίνομαι ολοένα και πιό προσεκτική, καθώς τα διάφορα αντικείμενα μπορούσαν να κάνουν τη ζημιά τους. Βρέθηκα να έχω γεμίσει και τη 2^η μαύρη σακούλα και να στάζει ο ιδρώτας σαν τρελός. Ο  απριλιάτικος ήλιος έκαιγε, όμως έπρεπε να συνεχίσουμε απερίσπαστοι την αποστολή που η συνείδησή μας κάλεσε να εκτελέσουμε! Το συναίσθημα της χαράς και της περηφάνειας κάθε φορά που κοιτούσα την καθαρή και απαλλαγμένη πλέον από ρύπους «περιοχή» μου, με πλημμύριζε και με γέμιζε αισιοδοξία για το μέλλον αυτού του πλανήτη. Οι ώρες που καθάριζα, ήταν ώρες που φιλοσοφούσα και από το μυαλό μου δεν ξεκολλούσε η φράση «Τώρα καθαρίζουμε το μεγάλο μας σπίτι»..

Αισίως είχαν ήδη περάσει 2 1/2 ώρες όταν επέστρεψα και την 2^η σακούλα και κατευθύνθηκα πρός την ομάδα προσκόπων. Εκείνοι είχαν εστιάσει στη συλλογή καλαμιών, κούτσουρων και κλαδιών και με τη βοήθεια του ειδικού φορτηγού πέταγαν τις στοίβες τους μέσα στο κάδο του ένας-ένας.

Ομοια έπραξα και εγώ και η εργασία αυτή μας πήρε ακόμα 1 ώρα. Ηταν πιά μεσημέρι και ήδη είχα αρχίσει να ζαλίζομαι. Ευτυχώς η ομάδα των αυτοδυτών ήταν κοντά και μας πρόσφεραν αναψυκτικά.

Γύρω στις 2 και κάτι επέστρεψα στο stand των Patrinistas για αναγόμωση μπαταριών. Η αποστολή μας είχε φτάσει στο τέλος της και έμενε απλά να θαυμάσουμε την πεντακάθαρη πλέον παραλία μας! Την φωτογραφίσαμε, βγάλαμε και εμείς μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες και ήταν ώρα πιά να φύγουμε.

 

Στη ζωή πολλά όμορφα πράγματα είναι δωρεάν. Δίνεις κάτι, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Το κάνεις από αγνή καλοσύνη και επειδή ονειρεύεσαι έναν κόσμο φωτεινό, ειρηνικό, καθαρό και όμορφο. Το κάνεις επειδή δε θέλεις τα πλαστικά που έχουν τεράστιο χρόνο ζωής (πολλά έτη) να μπούν στη θάλασσα και να γίνουν τροφή στα ψάρια και μετά να τα φάς και εσύ ο ίδιος. Επίσης το κάνεις, γιατί δε θέλεις να προσβάλλεις το φυσικό περιβάλλον -στο οποίο κατοικούν διάφορα έμβια όντα- με τα απορρίματά σου (είτε προήλθαν από εσένα, είτε όχι). Ακόμη, επιλέγεις να γίνεις εθελοντής γιατί θέλεις να προστατέψεις το περιβάλλον στο οποίο θα φιλοξενηθούν και οι επόμενες γεννιές. Το κάνεις, επειδή δεν είσαι εγωϊστής και επειδή σκέφτεσαι και τους άλλους…

Και όπως είπε ο Νίτσε «Το γεγονός ότι νιώθουμε τόσο ευχάριστα στη φύση οφείλεται στο ότι αυτή δεν έχει γνώμη για εμάς». Αν είχε όμως, θα ήθελες να πιστεύει κάτι καλό για εσένα.. Για αυτό πράξε το.